Genetische
testen
Wat gebeurt er als een arts vermoedt dat u een genetische oorzaak hebt van onbeheersbare honger (hyperfagie) en obesitas?
Uw arts zal zoeken naar belangrijke kenmerken zoals onbeheersbare honger en ernstige obesitas. Vervolgens kan genetische bevestiging van uw aandoening worden aangevraagd. Dit omvat het eenvoudig verzamelen van een monster, waarin wetenschappers specifieke genfuncties analyseren.
Er zijn talloze genen die coderen voor verschillende processen in uw lichaam - alleen al zijn er 79 genen die in verband worden gebracht met onbeheersbare honger en obesitas! Het zou veel tijd kosten om al deze genen afzonderlijk te testen. Het is daarom van groot belang dat u al uw kenmerken met uw arts bespreekt, zodat de juiste genen worden getest en u een optimaal resultaat kunt behalen.
Het belang van genetische testen
Als u vermoedt dat u of iemand om wie u geeft een genetische oorzaak heeft van onbeheersbare honger en obesitas, bespreek dan de kenmerken met uw arts en overweeg genetische testen, die dit kunnen bevestigen. Hoewel het zeldzaam is, kan bevestiging van een genetische diagnose ervoor zorgen dat u of iemand om wie u geeft de best mogelijke zorg ontvangt.2,3
Een genetische diagnose kan ook het volgende bieden:3
- Eventuele schaamte over obesitas bij uzelf of iemand om wie u geeft verminderen en ondersteunen bij het omgaan met de aandoening
- U of iemand om wie u geeft in staat stellen de aandoening beter te begrijpen en weloverwogen beslissingen te nemen over zorg
Ontdek meer
Richtlijnen en ondersteuning
Deze gespreksgids kan helpen om om meer inzicht te krijgen in hoe je met onbeheersbare honger om kunt gaan.
Gespreksgids
Deze gids is bedoeld om u te helpen bij de voorbereiding van een consult met uw arts, zodat u kunt spreken over de impact van onbeheersbare honger en obesitas en samen kunt werken aan een optimaal zorgplan.
Referenties
- 1
Mahmoud R, et al. Int. J. Mol. Sci. 2022; 23(19): 11005
- 2
Styne DM, et al. J Clin Endocrinol Metab. 2017; 102(3): 709-757
- 3
Kleinendorst L, et al. BMJ Case Rep. 2017; 2017: bcr2017221067